Katalog zbiorów biblioteki

Opowieść o życiu niosąca nadzieję.Książka powstała w odpowiedzi na szereg listów od Czytelniczek, z którymi autorka jest w nieustannym kontakcie. Często pytana o to, skąd na jej twarzy taki uśmiech, postanowiła podzielić się nigdzie nieujawnionymi dotąd faktami. Z niebywałą szczerością, wylewnością i, co najważniejsze, humorem opowiada między innymi o trudach dzieciństwa, anoreksji i bulimii, uzależnieniu od sportu, nieudanym małżeństwie, samotnym macierzyństwie i wieloletniej własnej terapii jako osoby współuzależnionej, cały czas między wierszami podkreślając, że człowiek jest istotą zdolną do wielokrotnych odrodzeń.Utwierdza w przekonaniu, że póki serce bije, niemal WSZYSTKO JEST MOŻLIWE.Niemczynow nie podaje gotowych recept, ani nie karmi złudzeniami, że można żyć bez smutku. Podkreśla natomiast, że człowiek ma prawo do wszystkich emocji. Ma też prawo do uznania swoich krzywd i stanięcia w prawdzie. Właśnie to jest początkiem życia z akceptacją i uśmiechem."Ciche cuda. Z zachwytu nad życiem" są też kontynuacją (w formie słowa pisanego),krótkich filmików udostępnianych na kanałach społecznościowych autorki. Pozytywne opowiastki - bo o nich mowa, każdego dnia są udostępniane i chętnie komentowane przez odbiorców. Dowodem są wciąż rosnące kilkuset tysięczne, a niekiedy milionowe zasięgi.Autorka łamie stereotypy dotyczące osób pochodzących z trudnych środowisk.Nie boi się trudnych tematów. A jej szczerość i wylewność inspirują do poddaniasię refleksji nad własnym życiem i wprowadzenia do niego, mimo wszystko, więcej uśmiechu.Niemczynow opowiada o drodze zwykłej dziewczyny, która mimo licznych upadków żyje jak ze swoich marzeń. Pisze książki, podróżuje po świecie i nigdy się nie poddaje. Radykalny optymizm autorki zdumiewa i inspiruje. Niemczynow niewątpliwie rozbudza drzemiące w ludziach nadzieje, czyniąc to z niebywałym wdziękiem.

KochAna to zapis walki z anoreksją młodej studentki ASP, dla której choroba stała się pretekstem do poszukiwań własnego "ja".

Wyobraź sobie krainę, w której mieszkańcy są anorektycznie szczupli. Sprowadzają jedzenie do minimum. Patrząc w lustra, nie widzą bladych twarzy, ogromnych oczu, wystających żeber, patykowatych nóg, tylko ciała spływające tłuszczem. Ważą się kilka razy dziennie, by upewnić się, że nie przytyli. Wymiotują zbędnymi kaloriami i emocjami. To kraina, w której Ana (anoreksja) i Mia (bulimia) roztaczają paranoiczny czar. Kolejne Alicje poddają się pod ich panowanie, by uzyskać wrażenie lekkości i przetestować siłę charakteru. Niedożywione ciała buntują się, ale one nie odpuszczają. Stają się adeptkami magii znikania. Odbyłam podobną wędrówkę. Niczym Alicja odkrywałam Krainę Czarów, aż zamieniła się w Krainę Złudzeń. Przeżycia, których doświadczyłam, stały się inspiracją do napisania tej książki.
[ze Wstępu Marta Motyl]

Każda osiemnastolatka pragnie być piękna, a piękno wymaga wyrzeczeń, szczególnie jak ktoś chce być szczupłym mimo wszystko. Liz przy wzroście 165 centymetrów waży niecałe 45 kilogramów i chudnie dodatkowe sześć. Zdaje sobie jednocześnie sprawę z tego, że tak naprawdę liczba kilogramów nie ma znaczenia. "Jeśli dojdę do 32, będę chciała ważyć 29. Gdybym ważyła cztery kilo, chciałabym zejść do dwóch. Jedyna liczba, która tak naprawdę by mnie zadowoliła to 0" I to prawie udało się jej najlepszej przyjaciółce, niestety wcześniej... zmarła. Anderson tworzy postacie głęboko zapadające w pamięć. Wciąga czytelnika w wir przeżyć wewnętrznych bohaterki, a nam uświadamia, co to znaczy ANOREKSJA.